Omgekeerde wereld

Oké, vanaf het begin.

In 2022, ik was 23 jaar oud, op een dinsdagmiddag zat ik te werken in mijn kamer. Mijn vader kwam naar me toe met het bericht: “ik ga het doen”.

Ik ga het doen? Deze woorden waren voor mij genoeg. Ik had meteen lichte paniek.
Wat betekent dit nu voor mij? Voor jou? Voor ons?
Wat zullen mensen wel niet denken! Op werk, op school, op straat! 

En papa, mijn papa. Zal ik je wel herkennen? Blijf je wel hetzelfde?
Hoe moet ik je nu noemen?
Mijn wereld stond op zijn kop…

100 vragen waar ik geen antwoorden op had.
100 emoties die ik geen plek wist te geven.
100 vragen van mensen die ineens geen privacy meer kennen.
100 blikken op straat van mensen die hun ogen niet geloven.

Waar gaat dit in hemelsnaam over, zul je denken.
Nou het zit zo. Mijn vader, die ik 50 jaar als papa heb gekend.
Mijn vader die motor rijdt, mannen hobby’s heeft, die alleen spijkerbroeken en overhemden draagt.
Mijn vader die met mij sleutelt aan mijn brommer, die in de werkplaats houten knutselwerkjes maakt, en samen luchtbuks schiet.
Mijn vader, wordt vrouw.

Wat zeg ik, ís vrouw! Dat is ze blijkbaar altijd diep vanbinnen al geweest.
Transgender. Dat is mijn vader.

Ik realiseerde mij niet hoe conservatief en zwart/wit denkend ik eigenlijk ben opgegroeid, tot dit ons overkwam.
Ik schaamde me dood. Ik was zo bang voor wat anderen zouden denken, of nog erger, zouden zeggen.

Mijn vader draagt nu pruiken, oorbellen en make-up.
Spijkerrokjes tot net boven de knie, en hoge hakken.
Zelfs als ze alleen maar naar de supermarkt gaat.
Overdrijf niet zo, denk ik dan.

Maar shit he. Ik hoor toch trots op mijn vader te zijn?!
Ik hoor haar te steunen, toe te juichen.
Kijk mijn vader eens haar ware zelf te durven zijn!

Waarom lukt dat dan niet zo?

Blijkbaar voel ik gewoon rouw.
Het is een verwerkingsproces. En het is ook nog eens levend verlies.
Wat betekent dat ik dit niet na een potje goed janken met een zak chips op de bank heb verwerkt.

Nee.

Als ik bij mijn schoonouders ben, en zie hoe hun het perfecte ‘huisje, boompje, beestje’ gezin zijn.
Dan denk ik shit. Had ik dat maar.

Als ik denk over trouwen later, dat je vader je hoort weg te geven. Denk ik Jezus.
Hoe moet dat dan? Wat draagt ze dan? Kijkt iedereen dan naar haar om de goede reden?

Om nog niet over de spanning en het onbegrip tussen m’n ouders te beginnen.
Moeders probeert me eindelijk een beetje te begrijpen. Maar met m’n vader praten, ho maar.
Beide zijn ze ook zo vreselijk koppig, ken je dat?
Dus wat als ze elkaar dan voor het eerst weer zien, mijn vader als vrouw, op mijn bruiloft.
Ik wil er niet aan denken…

En vaderdag, ook zo’n mooie. Mijn vader wil dat ik moederdag vier.
Dus vaderdag is een kut dag geworden. “Maar je hebt toch nog een vader?”

Ja. Maar nee.

Levend verlies is verdriet om verlies dat niet eindigt en eigenlijk chronische rouw is. Je hebt een bepaald beeld van de toekomst voor ogen, en ineens zal dat beeld nooit werkelijkheid worden. Het lastige is dat het verdriet dat hierbij ontstaat nog niet altijd herkend wordt als een rouwproces. Een mooie metafoor voor hoe je “gezond” moet rouwen is het roeien met een roeiboot. Je hebt een verliespeddel en een herstelpeddel, en beide heb je nodig om, eventueel slingerend, vooruit te komen.

Op een avond lag ik in bed en bleef ik maar malen over wat ik nou moest doen, moest voelen, moest denken. Was ik gek dat ik niet gewoon blij en trots kon zijn? Dus ik zocht op Google naar ‘transgender ouder’ en wat denk je?
Niks. Alle artikelen, blogs, websites, social media accounts, praat groepen, boeken en hulplijnen zijn voor transgender mensen, hun partners, en de ouders van transgender kinderen. Of “familie en naasten’, wat iets te algemeen is als je het mij vraagt.

Als er nou iets meer support voor ons (kinderen van) zou zijn, zou dat niet alleen ons helpen met het verwerken van levend verlies en omgaan met deze chronische rouw, maar ook de transitie van de ouders zou een stuk soepeler verlopen omdat zij steun krijgen van hun kinderen.

Ik heb zoveel over dit onderwerp te delen. Het gaat niet allemaal in een blog passen. Maar ik wil je op het hart drukken, als je dit leest, en je herkent je hierin: neem contact op.
Ik heb inmiddels met twee andere dochters van een transgender ouder kunnen spreken, en dat is zo bijzonder.

De herkenning en erkenning die je in elkaars verhalen vindt! Dat gun ik iedereen.

Om het onderwerp meer aan het licht te brengen ben ik een podcast gestart: https://open.spotify.com/show/296ZacUkS7hjprAKXPp1Qa

En je mag mij mailen naar info.omgekeerdewereld@gmail.com

Meer informatie en hulp bij transitie kan je vinden op www.transvisie.nl